Charakterystyczna, nietypowa oprawa wizualna w stylu zen, przygotowywana klatka po klatce oraz muzyka za którą odpowiedzialny jest Joe Hisaishi, zrobi ogromne wrażenie na widzu. Chociaż film utrzymany jest w stylu japońskiego anime, emanuje dojrzałością oraz moralnym przesłaniem.
Fabuła opowiada nam starą, japońską legendę o starzejącym się zbieraczu bambusa, który pewnego dnia znajduję malutka dziewczynką, mieszcząca się na dłoni. Traktując zdarzenie za cud zesłany od bogów, adoptuje dziecko wraz ze swoją żoną, wychowując jak własną córkę.
Mała rośnie jak na drożdżach, z dnia na dzień z niemowlaka, zamienia się w dziecko, aby wyrosnąć na piękną kobietę, której urokowi nie oprze się nikt. I chociaż zewnętrznie wyróżnia się nieziemskim pięknem, w środku kryję duszę, zwykłego, dobrego człowieka, wrażliwego na otaczający świat. Błogie dzieciństwo, zostaje przerwane, po tym jak jej przybrany ojciec znajduję złoto w jednym z bambusów – traktując zdarzenie za znak z niebios, zabiera swoją rodzinę, aby wychować dziewczynę na prawdziwa księżniczkę.
Kaguya, to ostatni film Isao Takahaty, reżysera takich dzieł jak : Grobowiec świetlików czy Powrót do marzeń. Film zbiera ogromne recenzję na całym świecie, doczekał się nominacji do Annie i Oscara za najlepszy długometrażowy film animowany, niestety w naszej kulturze Zachodu, przeszedł cichutko na paluszkach, a szkoda, bo obraz ma ogromny potencjał.
Wątek utraconego dzieciństwa, oraz stawienie czoła dorosłym, brudnym przypadłością, przez młodą Kaguyę, stanowi główny element całej historii. Styl pastelowych akwarelek, jakimi raczy nas Takahata, tylko podkreśla wyjątkowość dzieła. Prostota filmu dodaje mu, tak naprawdę większego bogactwa, a minimalizm animacji bardzo silnie oddziałuje na wyobraźnie.
Księżniczka Kaguya, chociaż z góry, może okazać się nudnym, dwugodzinnym filmem, tak naprawdę oddaję wszystko co najlepsze w animacji i tylko potwierdza swoja silna pozycję w drodze do Oskara.
Za film, serdecznie dziękuję Monolith Video.
Moja ocena 8/10
Komentarze
Prześlij komentarz