Zasiadając do pisania, pomyślałam, że tym razem nie przedstawię Wam recenzji, ponieważ produkcja Bartka Prokopowicza, nie jest filmem, tylko życiem. Historia wspaniałej Magdy, założycielki fundacji Rak’ n’ roll, z którą miałam przyjemność wielokrotnie rozmawiać, zapewne podzieli publiczność. Do tego filmu, po prostu trzeba dojrzeć lub tak jak ja , stanąć oko w oko ze zwierzakiem, który chodzi do tyłu, w walce o najbliższą osobę.
Idąc do kina, nie nastawiajcie się na typowy dramat, jaki znamy z plakatów filmowych. Chemia, jest trudnym obrazem, ale czy życie właśnie takie nie jest? Ciężkie do zrozumienia, z przeskakującymi szybko obrazami, raz kolorowymi, raz pełnymi bólu i goryczy.
To co zrobił reżyser, było odważne, Bartek oparł luźno historię o swój własny życiowy scenariusz i walkę z chorobą żony. Czytając negatywne wypowiedzi na forach, myślę, że ludzie mogli by się zwyczajnie ugryźć w język. Czy każdemu z Was, było by łatwo stworzyć wizerunek swojego bólu, walki o kogoś kto jest całym Waszym światem i kto odchodzi, bo taki zapadł wyrok? Zapewne nie jeden mądrala, spuścił by teraz wzrok w podłogę. I chociaż film, zalatuję czasami kiczem, to z założenia nie miał zdobyć statuetki Oscara, a pokazać życie, miłość, która jest piękna w całej swojej brzydocie, ale bez której człowiek, jest nikim.
W trakcie seansu, poznacie energetyczną i pozytywnie szaloną Lenę ( Agnieszka Żuławska), oraz okutego w samobójcze myśli Benka ( Tomasz Schuchardt), chociaż zabrzmi to banalnie – zakochali się w sobie od pierwszego spotkania i pozostali do końca. Związek, jak każdy inny dryfuję na morzu zwanym życiem, raz jest dobrze, raz gorzej, czasami dramatycznie, tutaj tylko miłość udowadnia siłę i sens, że można przetrwać wiele, chociaż jesteśmy tylko ludźmi i nerwy wcześniej, czy później puszczą każdemu. Śledząc historię pary, możemy zauważyć, że los nie przypadkowo ich połączył. Po raz kolejny, coś dzieje się z odgórnym, życiowym zamysłem - każde z nich uratowało drugiemu życie, nadając tym samym sens istnienia.
Z domowego zacisza, wiem jak wygląda walka z nowotworem, nie jest to lekkie i przyjemne, ani dla osoby dotkniętej bezpośrednio rakiem, jak i dla jej bliskich. Jeden wielki rollercoaster. Film, tak naprawdę wg. mnie, nie powinien podlegać ocenie – ponieważ, kim jesteśmy, aby móc oceniać ludzkie emocje? Bez względu, na to co przeczytacie w gazetach, internecie lub usłyszycie w środkach masowego przekazu, uważam że warto zobaczyć ekranizację na własne oczy, w końcu nowotwór to choroba „ modna”, w dzisiejszych czasach i trzeba być na nią przygotowanym, każdego dnia.
Na uwagę zasługuję strona muzyczna projektu, fragmenty utworów śpiewanych, wręcz wkomponowanych w obraz razem z wokalistami (Natalia Grosiak z Micromusic oraz Skubas) prezentują, dodatkowo porcję uczuć, jakich doznacie na ekranie.
Za wzruszające chwile i seans, serdecznie dziękuję sieci Kin Multikino.
Moja ocena 8/10
Komentarze
Prześlij komentarz